U nedelju 30. novembra 2003. godine, u Sabornom hramu Svetog Arhangela Mihaila u Beogradu, hirotonisan je visokodostojni arhimandrit g. Joakim Jovceski, profesor Bogoslovije Svetog Petra Cetinjskog u Cetinju i nastojatelj manastira Svetog Nikole.

Odlukom Svetog arhijerejskog sabora Srpske Pravoslavne Crkve iz maja ove godine, Preosveceni Joakim je postavljen za Episkopa velickog i administratora Mitropolije polosko-kumanovske autonomne Ohridske arhiepiskopije.

Hirotoniji je, po drevnom obicaju, u subotu uvece, prethodio svecani cin narecenja koje su sluzili Njegova Svetost Patrijarh srpski G. Pavle, mitropoliti crnogorsko-primorski G. Amfilohije i velesko-povardarski G. Jovan i episkopi Niski G. Irinej, Vranjski G. Pahomije, Sumadijski G. Jovan i Milesevski G. Filaret.

U nedelju ujutru svestenom sosloviju pridruzili su se episkopi Backi G. Irinej, Branicevski G. Ignjatije i Zahumsko-hercegovacki G. Grigorije, zajedno sa arhimandritom Markom (Kimevim), novoizabranim episkopom dremvickim, igumanima: ostroskim Jovanom i cetinjskim Lukom. Sasluzivali su i protojerej-stavrofor Milutin Timotijevic, rektor Bogoslovije Sv. Kirila i Metodija u Nisu, protojerej-stavrofor Radoman Bubalo, paroh hercegnovski, protojerej Petar Lukic, staresina Saborne crkve u Beogradu, protojerej Radic Radicevic, arhijerejski namesnik beogradski, protojerej dr Dragan Protic, rektor Bogoslovije Svetog Save u Beogradu, jerej dr Vladan Perisic, dekan Bogoslovskog fakulteta, jerej Gojko Perovic, rektor Bogoslovije Svetog Petra Cetinjskog, prezviter Panajotis Karatasios, predstavnik Grcke pravoslavne crkve i jerej Nikola Jovic, paroh beogradski, uz protodjakone Momira Lecica, sefa Kabineta Patrijarha srpskog, Radomira Percevica, profesora beogradske bogoslovije i Stevana Rapaica, sekretara Crkvenog suda Arhiepiskopije beogradsko-karlovacke. Hirotoniji i svetoj Liturgiji su, u prepunom hramu, prisustvovale i monahinje i velika grupa vernih iz Ohridske arhiepiskopije, prijatelji episkopa Joakima, njegove kolege i ucenici iz Cetinjske bogoslovije.

Posle procitanog episkopskog ispovedanja vere, otpocela je Sveta Liturgija. Nacalstvovao je Njegova Svetost Patrijarh srpski Pavle uz sasluzenje gorepomenutih episkopa, svestenika i djakona i posle Trisvete pesme hirotonisao novoga Episkopa. Urucujuci mu arhipastirski zezal, Njegova Svetost Patrijarh je pozeleo mnogoljetstvo novoizabranom Episkopu.

Vernima se obratio i patrijarhov egzarh za autonomnu Ohridsku arhiepiskopiju Mitropolit velesko-povardarski G. Jovan koji je istakao je ova hirotonija istorijski dogadjaj i dogadjaj buducnosti. Potom je rekao da neki tendenciozno tumace da ovaj patrijarsijski tron ima pretenzije nad makedonskim narodom, to jednostavno nije istina, u Srpskoj Crkvi, ni Njegova Svetost Patrijarh, ni episkopi, niti bilo ko drugi nema nikakve pretenzije nad makedonskim narodom, vec je jedina zelja da svi budu u jedinstvu i ljubavi Hristovoj, onako kako uci Sveta Vaseljenska Crkva.

Ovaj patrijarsijski tron dao je Ohridskoj arhiepiskopiji autonomiju, sto znaci da moze da upravlja i zivi crkvenim zivotom U Makedoniji, ali i da bude sa njim u jedinstvu. Ako u okviru tog trona sazru uslovi da se stvori takva punoca crkvenog zivota u Makedoniji da se dobije autokefalija, svakako da ce je ovaj patrijarsijski tron dati, kao sto je i sada dao punocu blagodati nad episkopima. Ovo sto se u Makedoniji, medjutim, danas ne razume, ili tumaci pogresno, to je da postoje pretenzije nad makedonskom drzavom i makedonskim narodom. To je najveca laz. Odgovorno tvrdim sa ovog svetog mesta da niko u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, ni patrijarh, ni episkopi, o tome ne razmisljaju. Jer, sta znace za crkvu takve pretenzije, kad smo u njoj svi jednaki pred Bogom? Jedinstvo je identitet Crkve , jer Crkva ne moze postojati ni opstati bez njega ni sada, ni u buducnosti.

U Pristupnoj besedi novi Episkop velicki, Joakim, toplo se zahvalio najpre Bogu, Tvorcu i Spasitelju, svojim roditeljima, skromnim i poboznim seljacima, preko kojih ga je Gospod poslao u ovaj svet i zivot.

«Rodjen sam u malenom selu Lukovo kod Struge u zapadnom delu Makedonije, a krsten u crkvi posvecenoj Uspenju Majke Bozje, u domu u kome je krsna slava Sveti Arhangel Mihailo, a evo sada u sabornom Hramu posvecenom Arhistratigu nebeskih sila Mihailu, uveden sam u episkopski cin, u vremena raspeta, u casove golgotske, u casovima kada garadinski kraj hoce da se prosiri na svu zemlju.»

Potom se zahvalio Njegovoj Svetosti, od koga je primio prve duhovne pouke i uputio ga u tajne ljubavi prema Gospodu. I Mitropolitu Amfilohiju je toplim recima izrazio zahvalnost, kao i Episkopu Atanasiju. Potom se zahvalio Njegovom Preosvestenstvu Mitropolitu velesko-povardarskom G. Jovanu za koga je rekao da je novi pravoslavni ispovednik crkvenog jedinstva, koji je osudjen i proganjan samo zato sto se vratio u kanonsko jedinstvo sa Srpskom Pravoslavnom Crkvom.

U nastavku besede je istakao da Crkva Hristova nije kao i bilo koja druga svetovna institucija, preko koje mogu da se ostvaruju prizemni ciljevi i interesi. Crkva Bozja je bogocovecanski saborni organizam koja je iznad svake nacije i koja od svih naroda koji postaju delovi njenog Tela stvara jedan narod, narod Bozji. Zato nikakvi politicki razlozi ni promene drzavnih granica ne mogu da imaju za pravo, nemaju presudno znacenje za zadobijanje autonomije ili autokefalije, u koliko za to ne postoji kanonski uslovi. Dobro je poznato iz istorije Crkve, kao i iz njenog savremenog ustrojstva, da drzavna i nacionalna pripadnost nisu za Crkvu odlucujuci faktori u njenoj organizaciji u svetu. Ti faktori su drugostepeni i podredjeni su na eklisioloskim, pastirskim i sotirioloskim razlozima kao nepokolebivim osnovama crkvenog ustrojstva.

U daljem izlaganje Episkop Joakim zali sto makedonski arhijereji dopustaju da ti drugostepeni faktori imaju prvenstvo u odlucivanju. «Zbog toga je i bilo moguce da mocnici ovog sveta, a pri tom i bezboznici, vode glavnu rec u resavanju cisto elisioloskih pitanja». Ako se tako i ubuduce bude postupalo neminovno ce dovesti do toga da se grana odvoji od svojeg stabla, da se odvoji od Jedne Svete i Saborne Apostolske Crkve i od punote Vaseljenskog Pravoslavlja, cime ce se lisiti blagodatnog ognja svepravoslavne zajednice, sabornosti Crkve, veza mira i ljubavi i bratskog celova bez kojeg crkva prestaje da bude Crkva Hristova.

Na kraju pristupne besede episkop Joakim je rekao: «Znam Vasa Svetosti, da ste, predajuci mi pastirski, episkopski zezal i krst, zezal, znak episkopske vlasti i krst pecata i ispovedanja vere, koja izlazi iz srca kao i ljubav, time ste mi ponovili reci Svetog Apostola Petra upucenu prezviterima o napasanju slovesnog stada Bozjeg. Pasite, kaze Sveti apostol, stado Bozje, koje vam je povereno, i nadgledajte ga, ne prinudno, nego dobrovoljno i po Bogu, ne zbog necasnog dobitka, nego od srca (1 Petr 5,2) I reci Gospoda Isusa Hrista, Boga i Spasitelja naseg koji kaze da ko ne uzme krst svoj i ne podje za njim, nije Njega dostojan. Zato ne gledam u ovom trenutku na svoje visoko mesto i polozaj u Crkvi, nego gledam na odgovornost koju danas primam sa strahom. Po blagodati Bozjoj, po daru i milosti Njegovoj cu sluziti Crkvi, Njenoj slavi i Njenom jedinstvu. Zivot u Crkvi, na koji je prizvan svaki vernik, jeste neprestano sluzenje kroz Crkvu Bogu i samoj Crkvi. Sluzicu Gospodu, zagrevacu blagodatni dar koji sam danas primio radeci na spasenju svojih bliznjih. Jer, jevandjelski je brinuti se i za druge kao za sebe, kako naredjuje bogonosni apostol: ne gledajte svaki na svoje, nego svaki i na ono sto je drugih (1 Kor 10,24). "

Posle hirotonije je priredjena trpeza ljubavi, gde je u zdravici Mitropolit crnogorsko-primorski G. Amfilohije rekao da je ovo istorijski cin za buducnost, za svakog onog ko zna sta je Crkva Hristova.

Rekao je da mnogi ovde prisutni ne poznaju Episkopa Joakima, ali njega zna Bog, zna ga i Njegova Svetost Patrijarh Pavle, kod koga je, jos dok je bio Episkop rasko-prizrenski, stalno sa suprugom dolazio Joakim, pod njegovim duhovnim rukovodstvom su oboje otisli u manastir i zamonasili se istog dana.

Mi smo svjedoci njegovog smirenja i vjernosti Hristu Bogu i njegove odlucnosti da samo Njemu sluzi.

Vaspitavao je generacije ucenika cetinjske bogoslovije, i nije po svojoj zelji, nego po zapovesti Crkve prihvatio da nosi ovaj krst i cin. Prihvatio je da sluzi svome narodu, da mu propoveda na njegovom jeziku, zajedno sa Mitropolitom Jovanom, i Visokoprepodobnim arhimandritom Markom, koji ce sledece nedelje biti rukopolozen u manastiru Sveti Prohor Pcinjski.

Oni slede put Svetih Petocislenika Nauma; Gorazda, Angelarija, Save i Klimenta, i da svjedoce Boga Zivoga na zemlji.

Crkva u njegovom rodnom kraju je raspeta, golgotska crkva, ali bez Golgote nema vaskrsenja.

Neka bi Bog dao snage da bude vjerni sluga vjernoga Gospoda i da podari Gospod razum nasoj braci koja slusaju svetske mocnike, a ne glas Gospodnji i glas Crkve Bozje.